எழுதுவதில் அவ்வப்போது தொய்வேற்பட்டிருந்தாலும் வெற்றிகரமாக, இன்றோடு ஒரு தமிழ் வலைப்பதிவராக ஆறு ஆண்டுகளை நிறைவு செய்கிறேன். இது ஒரு மைல் கல் தருணமாச்சே.. (ஐந்தாம் ஆண்டு நிறைவில் இப்படி எழுத நினைச்சு தவறவிட்டதால், மைல் கல்லை ஒரு வருஷம் தள்ளிவைச்சாச்சு. ஹிஹி!) ஆகவே, சற்றே கொசுவத்தி சுற்றலாம். சப்ஜெக்ட் ஆம், அதேதான் நான் எவ்வாறு எழுதவந்தேன், எப்படி எழுதிக்கீச்சேன் என்பதுதான். ப்ரோட்டாக்கால் படி அதுதானே எழுதணும்! போரடிச்சிட்டு இருக்கிறவங்க கேளுங்க, மற்றவங்க ஏதும் உருப்படியான வேலை இருந்தால் போய்ப் பாருங்க! ஹிஹி!
என்னுள்ளே இருந்த படைப்பூக்கம் எப்படி பீறிட்டுக் கிளம்பியதென்றால்.. பள்ளியில் பயின்று கொண்டிருக்கும் போதே சிறுகதைகளும், நாடகங்களும் புனைந்து.. அடச்சூ! கொஞ்சம் உண்மை பேசலாம். அட, ஆமாங்க உண்மைக்குமே பத்தாப்பு படிக்கிறப்பவே சிறுகதை எழுதணும்னு எனக்கு ரொம்ப ஆசை! அதுவும் சிறுவர்மலர் ஸ்டான்டர்டுக்கு அல்லாமல், விகடன் ஸ்டான்டர்டுக்கு கலைப்படைப்பாய் இருக்கணும்னு ஆசை, ஹிஹி.. அதுக்குப் பேரு பேராசைங்கிறீங்களா? சரிதான். ஆசை மட்டும்தான் இருந்ததே தவிர வேறு எதுவும் என்னிடம் இல்லை. எப்படி நம்மைத் தயார் செய்துகொள்வது என்று கூட தெரியாது. மனம்போன போக்கில் வாசித்தது மட்டும்தான் ஒரே ஒரு உருப்படியான காரியம். அது சிறுகதை எழுத உதவி செய்ததோ இல்லையோ, என்னை நானாக்க உதவியது.
ஓரிரு சிறுகதைகள் எழுதினேன். உண்மையில் அவை நிகழ்வுகள், சிறுகதைகள் அல்ல என்பது பின்னர்தான் புரிந்தது. நல்லவேளையாக அவற்றை பத்திரிகைகளுக்கு அனுப்பி, உதவி ஆசிரியர்களின் வாழ்க்கையை வெறுப்படையச் செய்யும் கொடுமையையெல்லாம் செய்யவில்லை.
பின்னர் வந்த +2 தருணங்களில்தானா காதலும் முகிழ்த்துத் தொலைக்கவேண்டும்? ஒரு தவக்காவைப் போல சிறுகதையிலிருந்து 'உப்ப்ப்'பென்று ஒரே ஜம்ப்பாக கவிதைக்குத் தவ்விவிட்டேன். கவிதை என் கைகளில் கொலைப்பாடு படத்துவங்கியிருந்தது. நாட்கள் கடந்தன. ஒரு நன்னாளில் என் காதல் தோல்வியுற்று, அமரஜீவிதமான நிலைக்குச் சென்றுவிட, பிடித்தது கவிதைக்கு மேலும் சனி! தீவிரமாக கவிதையைப் பிரித்து ஆராய்ந்தேன். கல்லூரி விழாக்களில் எனக்கு விருப்பமில்லாவிட்டாலும், நண்பர்களுக்காக 'ஏய் தமிழா'என்பதாகத் துவங்கும் அகவலோசைக் கவிதைகளும் கூட புனையப்பட்டன. அதிலொன்று முதல் பரிசெல்லாம் கூட வென்றது. அவ்வ்வ்!
பின்பு சில காலம், படிப்பு, வேலை, கல்யாணம் என எல்லோரையும் போல காலச்சதுரங்கம் என் வாழ்க்கையிலும் காய்களை நகற்றியதோ என் படைப்பூக்கம் சற்றே நித்திரைக்குச் சென்றதோ நீங்கள் பிழைத்தீர்கள்!
பின்பொரு மைல்கல் தருணத்தில், வாசகனுக்கும், எழுத்தாளனுக்கும் இடைப்பட்ட தூரத்தை காக்கவேண்டியது எவ்வளவு அவசியம் என்பதையும், அதை எப்படி காத்துவருவது என்ற பாடத்தைக் கற்பிக்க வாழ்க்கை முடிவு செய்ததோ என்னவோ, நானும் கண்ணனும் அந்தத் தவறைச்செய்தோம். ஒரு சென்னை சங்கம நிகழ்வில் உரையாற்றிய சுதேசமித்திரனின் உரையில் மயங்கி, நானும் கண்ணனும் அவர் நட்பைக் கோரிப்பெற்றோம். நட்பு வளர்ந்தது. அவரால் சாரு போன்ற இன்னும் முக்கியமான சிலரின் நட்பும் கிடைத்தது. இங்கே ஒரு இடைச்செருகல்: சாருவின் படைப்புலகம் சார்ந்து விமர்சிக்க, என் வாசிப்பு போதாது எனினும், பர்சனலான என் ஒப்பீனியன் அவர் பழக மிகவும் இனிமையானவர். நல்ல நகைச்சுவை உணர்வு கொண்டவர். அவ்வமயங்களில் சுதேசமித்திரனுக்கு சில கடிதங்கள் எழுதினேன். அப்போதுதான் அந்த விபத்து நிகழத்துவங்கியது. அந்தக் கடிதங்களில் ஒரு சுவை இருப்பதாக ஒரு நாள் தெரியாத்தனமாக பாராட்டிவிட்டார் சுதேசமித்திரன். அதற்காக பின்னாளில் எத்தனை முறை வருத்தப்பட்டிருப்பாரோ எனக்குத் தெரியாது. அந்தச்சுவை என்பதை ஒரு எழுத்தாளனின் சாயல் என்பதாக நானே கற்பனை செய்துகொண்டேன்.
ஸீரோ டிகிரி நாவலுக்கு நான்கே வரிகளில் எழுதியிருந்த என் எதிர்வினை கடிதத்தை ஏற்றுக்கொண்ட சாரு தன் வலைப்பூவில் ஏற்றினார் ஒரு நன்னாளில். வாசக எதிர்வினை என பின்பு கடிதங்கள் அவர் வலைப்பூவில் தொடர்ந்து இடம்பெறுவதற்கான துவக்கமாக இருந்தது அது.
எரியும் நெருப்பில் எண்ணெய் ஊற்றுவதாக அம்ருதா இதழில் லேஅவுட் ஆர்டிஸ்டாக இருந்த நண்பர், கவிஞர் ஸ்ரீபதிபத்மநாபா, அம்ருதாவின் ஒரு காதல் சிறப்பிதழில் ஆங்காங்கே என் கவிதைகளை வேறு தூவிவிட்டார்.
ஆச்சுடா! ஆக, தமிழிணைய வானில் ஒரு நட்சத்திரம் உருவாவதை, இணையக் கடலில் ஒரு பதிவர் குதிப்பதை யாராலும் தடுக்க இயலாது போயிற்று!
கல்யாணம் தந்த அதிர்வுகள், மேலும் சிற்சில, பற்பலவென எங்கு திரும்பினாலும் ஒரே அறிவுரை மயம். 'நேத்திக்கு நைட்டு மறந்து போய் கதவைச் சாத்தாமல் தூங்கிவிட்டேன்'என்று யாரிடமாவது சொன்னால் கூட, 'அடாடா, அப்புறம்? திருடன் பூந்துட்டானா'என்று கிரியேடிவாக கேட்காமல், 'இனிமே மறக்காமல் சாத்திக்கொள்'என்று அறிவுரைதான் கிடைத்தது. ‘ஒய்ஃப் ஊரிலில்லை, இன்று உப்புமாதான் செய்து சாப்பிட்டேன்’ என்றால், ’அய்யோ பாவம்’ என்று பரிதாபப்படாமல், ‘ஊறுகாய் தொட்டுக்கொள், உப்புமாக்கு நன்றாக இருக்கும்’ என்றார்கள். ’குழந்தை முதல்நாள் ப்ரீகேஜி போறான்.. உலகம் வியப்பானது’ என்றால், ‘ஆஹா.. வாழ்க்கை ஒரு கவிதைல்ல’ என்று ரசிக்காமல், ‘மறக்காம பேக்கில் எக்ஸ்ட்ரா ஜட்டி வைச்சி விட்டீங்கள்ல’ என்றார்கள். எனக்குத் தமிழில் பிடிக்காத ஒரே வார்த்தை 'அறிவுரை'என்றானது. 'அலிபாபாவும், நூற்றியெட்டு அறிவுரைகளும்'என்றொரு வலைப்பூவை துவங்கினேன். பழிக்குப் பழியாய் கண்ட விஷயங்களிலும் அறிவுரை சொல்லி இந்த சமூகத்தைத் திருத்திவிடுவது என கங்கணம் கட்டிக்கொண்டேன். ஆனால், கங்கணம் கழன்றுவிட்டதோ என்னவோ, அது பத்தே நாட்களில் போரடித்துவிட்டது.
பின்பொருநாள், குருவி எனும் ஒரு சினிமா, எனக்கு இனிமா தந்தது.. சினிமா விமர்சனங்கள் எழுதத் துவங்கினேன். தூங்கிக்கொண்டிருந்த கவிதைக்குருவி ஒரு நாள் என் மனக்கதவைக் கொத்தத்துவங்கியது.. கவிதைகள் எழுதத் துவங்கினேன். அலுவலகம் என்னை பேஸ்தடிக்கச்செய்தது.. டெக்னிகல் கட்டுரைகள் எழுதத்துவங்கினேன். கல்யாணம் எனும் உண்மை சுட்டது.. காதல் எனும் பொய்யை எழுதத்துவங்கினேன். நண்பர்கள் சிறுகதை என்ற பெயரில் எதையோ எழுதி ஆத்திரத்தைக் கிளப்பினர்.. சிறுகதைகள் எழுதத்துவங்கினேன். முதலில் ரமாவும், அவளின் தொடர்ச்சியாய் சுபாவும் இம்சித்தனர்.. அப்டேட்ஸ் எழுதத்துவங்கினேன்.
அந்தக் கடைசி சப்ஜெக்டின் காரணமாய் வலைப்பூவின் பெயர் புலம்பல்களானது.
ஆனால், ஊக்கம்? ஃபேஸ்புக்கில் இன்று ஒற்றை லைக்குக்காக போராடும் கூட்டத்தைப்போல, வலைப்பூவில் ஒற்றை கருத்துரைக்காக போராடிய காலம் ஒன்றிருந்தது. அந்த சமயத்தில்தான் ஒத்த ரசனையுள்ள குழுவொன்று உருவானது. இன்று வரை பேசிவைத்துக்கொண்டு ஒற்றை கருத்துரை இட்டதில்லை எனினும், சாட்டிங், ஜி+, ஃபேஸ்புக்கில் கிடைக்கும் குழு உரையாடல் அன்று வலைப்பூ பக்கங்களிலேயே நிகழ்ந்தது. பின்னாளில் நிஜ வாழ்விலும் நெருக்கமாக இணைந்துவிட்ட நண்பர்கள் அப்போதுதான் கிடைத்தார்கள்.
பத்திரிகைகள் வாசிப்பு என அதுநாள் வரை இருந்த வழக்கத்துக்கு, இணைய வாசிப்பு, வலைப்பூ வாசிப்பு முற்றிலும் புதிய மாற்றாக அமைந்தது.
தமிழ்மணம் எனும் வலைப்பூ திரட்டி தந்த ஊக்கம் அந்த நாட்களில் மறக்கமுடியாதவை. உற்சாகமாக எழுதித் தள்ளினேன்.
பத்திரிகைத்துறை நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள். சினிமாத்துறை நண்பர்கள் கிடைத்தார்கள். விகடனின் வலைப்பூ சிபாரிசு இணையப் பக்கத்தில் நிறைய தடவைகள் என் பதிவுகள் பகிரப்பட்டன. கனவைப்போல நினைத்திருந்த விகடனிலிருந்தும், ஒரு நாள் ஒருபக்கக் கதைகள் எழுதும் வாய்ப்பும் வந்தது, இரண்டு கதைகள் எழுதினேன். இணைய இதழ்களிலும், சில அச்சிதழ்களிலும் சில படைப்புகள் வெளியாயின. தொடர்ந்து அச்சிதழ்களுக்கு எழுதும் ஆசை இருந்தும் முயற்சிக்கத் தவறினேன். பரவலாக பதிவர்கள் புத்தகங்கள் வெளியிட்ட அந்தத் தருணங்களில் யார் யாரோ தடுத்துவிட, லாகவமாக அதிலிருந்து தப்பினேன். ஹிஹி!
இந்த ஆறு ஆண்டுகளில் 580க்கும் அதிகமான பதிவுகளை எழுதிக்குவித்திருக்கிறேன். பாதிக்கு மேல் பதர்தான் எனினும் இப்போது திரும்பிப் பார்க்கையில் ஆச்சரியமாகத்தான் இருக்கிறது. மகிழ்வாகவும்!
ஒரு நாள் வந்தது மீண்டுமொரு பெரிய பிரேக்! பணிமாற்றம், சூழல் என! எழுதுவது குறைந்தது, ஆர்வமும் கூட! ஆனால் குறைந்தது வலைப்பூவில் எழுதும் ஆர்வம்தானே தவிர எழுதும் ஆர்வமல்ல! முயற்சித்த வடிவங்கள் தாண்டி, இன்னும் புதிய வடிவங்களில், புதிய விஷயங்களை எழுதவேண்டும் என்ற ஆவல் இருக்கிறது. நாவல் எழுதும் திட்டம் கூட இருக்கிறது. பப்ளிஷர் உட்பட எல்லாம் தயார், இன்னும் கதைதான் கிடைக்கவில்லை. ஹிஹி! எதற்கும் தயாராக இருந்துகொள்ளுங்கள்.
இந்தக் கட்டுரையில் பகிரவேண்டிய பல செய்திகளை நான் தவறவிடுவதாக தோன்றுகிறது. இருப்பினும் பரவாயில்லை. சில நண்பர்களை தனியே குறிப்பிட்டு நன்றி சொல்ல ஆசைகொள்கிறேன். ஆயினும் அதற்கும் அவசியமில்லை. நிறைய மகிழ்வான தருணங்கள், சிற்சில சங்கடங்கள் எனினும் எப்போதும் என்னோடு வந்துகொண்டிருக்கும், ஊக்குவித்துக்கொண்டிருக்கும் என் அன்பு வாசகர்களுக்கு (அதான் 6 வருஷம் ஆச்சில்ல, சொல்லவிடுங்கையா, இப்பக்கூட சொல்லாட்டி நான் எப்பதான் சொல்றதாம்?) என் முதலன்பு!
.