மனுஷன பொங்கல் லீவில், இன்னும் ஒரு நாள் நிம்மதியா இருக்கவிடாம அரக்கப்பரக்க சென்னைக்கு வர வைச்சு, அன்னிக்கே இங்க (ஏதோ ஒரு ஊர்னு வைச்சுக்குங்களேன். சர்வீஸ் பொறியாளனுக்கு எல்லா ஊரும் ஒன்றுதானே!) அடிச்சிப் பத்திவிட்டுட்டாங்க. ஊர்ல இருக்கிறவன்லாம், ஒழுங்கா ஆபீஸ் டூர் போறான், வர்றான். ஏன் நமக்கு மட்டும் இப்படி கயித்துமேல நடக்கிறமேரியே பிராஜக்ட்ஸ் அமையுதுனுதான் தெரியல. அதுகூட பரவால்ல, வந்தமா, டீம் வேலை செஞ்சுதா, அதை மேற்பார்வை பாத்தமானு வரமுடியுதா?
இப்படித்தான் ரெண்டு மாசத்துக்கு முன்னாடி கல்கத்தா பக்கம், ஹால்டியாவுல ஒரு பிராஜக்ட். வழக்கமாவே பத்து நாள் வேலையை பதினைஞ்சு நாள் பாப்போம் நாங்க. அதுவும் கஸ்டமர் கொஞ்சம் அசட்டையா இருந்தா இருவது நாள், முப்பது நாள் வரைகூட போவோம். நாங்க போனதோ முக்கி முக்கிப் பாத்தா கூட குறைஞ்சது இருவது நாள் ஆகக்கூடிய அளவுக்கு பெரிய வேலை. அந்த கஸ்டமருக்கு என்ன அவசரமோ, தெரியலை. அப்படி ஒரு வெறியாட்டம் ஆடிவிட்டார்கள். அப்படி ஒரு போக்கை என் வாழ்க்கையில எந்த கஸ்டமர்கிட்டயும் பார்த்ததில்லை. ஐ மீன், எங்கள ஒரு வார்த்தை திட்டவெல்லாம் கூட இல்லை. ஆனா, அஞ்சே நாளில் அந்த வேலையை எங்க கையாலயே செஞ்சு முடிக்கவைச்சாங்க. அப்படியானால், அது எப்படி நடந்துமுடிஞ்சிருக்கும்னு நீங்க கொஞ்சம் நினைச்சுப்பாருங்க..
ஒவ்வொரு மணி நேரமும் மின்னல் வேக நகர்வு. எங்கள் குழு எண்ணிக்கை ஆறு பேர். ஆனால், எங்களின் தேவைக்காக 6 சீனியர் மேனேஜர்ஸ் உட்பட, 20 பேர் கொண்ட கஸ்டமர் குழு எந்நேரமும் எங்கள் கூடவே இருந்தது. பொதுவாக நமக்கு ஏதும் அத்தியாவசிய தேவை இருந்தால் கூட, ஒரே ஒரு சீனியர் மேனேஜரையோ, அல்லது அவரது அல்லக்கையையோ நாம் காண முன்னமே சொல்லிவிட்டு ஒரு நாள் காத்திருக்கவேண்டும். அதுவும் நடந்தால்தான் உண்டு. ஒரு கேட் பாஸ் ஏற்பாடு செய்வதற்குக்கூட 3 நாள் காத்திருந்த அனுபவமெல்லாம் எனக்கு உண்டு. ஏதோ, நம் வேலைக்காக வந்தது போலவும், அவர்கள் செய்யவேண்டிய நியாயமான உதவிகளைக் கேட்பதைக் கூட அவர்களைத் தொல்லை செய்வதைப்போலவும் கடுத்த முகத்தோடு நடந்துகொள்வார்கள். இங்கேயோ நிலைமை தலைகீழ்! எங்கள் ஆள், பாத்ரூம் போனால் கூட வாட்சைப் பார்த்துக்கொண்டு நின்றார்கள். பாவம், பயபுள்ளைகளுக்கு அவ்வளவு அவசரம் போல என நினைத்துக்கொண்டு வேறு வழியில்லாமல் தூங்காமல் கொள்ளாமல் நின்று கொண்டிருந்தேன். டீம் இரண்டாக பிரிந்து தலா, 12 மணி நேர ஷிப்ட் என 24 மணி நேர வேலை நடந்துகொண்டிருந்தது. நானோ 24 மணி நேர மேற்பார்வை.
மூன்றாவது நாள் இரவு ஒன்பது மணிவாக்கில், ஒரு கப்ளிங் ஒன்று உடைந்துபோயிற்று. அடாடா, எப்படியும் அதை ரெடி செய்ய காலை ஆகிவிடுமே, பரவாயில்லை கஸ்டமர்கிட்ட திட்டு வாங்கினாலும் அப்படியாவது இன்று ஒரு நாள் இரவு ரெஸ்ட் கிடைக்குமே என்று கஸ்டமரிடம் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்ப முயற்சித்தேன். சரி, டயர்டா இருப்பீங்க, வாங்க கேண்டீன் போய் டீ குடிச்சிட்டுப் போங்கனு கூட்டிக்கொண்டு போனார் ஒருவர். 30 நிமிடம் கூட இருக்காது. திரும்பி வந்த போது ஒரு கப்ளிங் ரெடியாக இருந்தது. எதையாவது மேஜிக் செய்தார்களா என்று எனக்கு ஒரே ஆச்சரியம். அத்தனை வேகம். திரும்பவும் வேலையைத் துவக்கினோம். ஒரு மணி நேரத்தில் இன்னொரு கப்ளிங்கும் வந்து சேர்ந்தது. ஸ்டெப்னியாமாம்! கிட்டத்தட்ட 3 முழு நாட்கள் பொட்டுத்தூக்கமின்றி சைட்டில் இருக்கவேண்டியதாயிற்று. இப்படியெல்லாம் தூக்கமில்லாமல் வேலை பார்த்து ஒரு தசாப்தம் ஆகிறது.
அது சரி, இப்ப இந்த பிராஜக்ட் என்னாச்சுன்னுதானே கேட்கிறீங்க? இப்படி அடிச்சுக்கோ, பிடிச்சுக்கோனு வரச்சொல்றாங்களே.. ரொம்ப அவசரமாட்டு இருக்குது. ஏதாவது பெரிய யுனிட் ஓடாமல் பல இழப்புகள் போலும். ஹால்டியா மாதிரி இந்த முறையும் தூக்கமில்லாமல் அடிக்கப்போகிறார்கள் என பயந்துகொண்டே வந்தேன்.
ஊம்! கெஸ் பண்ணிவிட்டீர்கள்தானே.. சரிதான்!
கேட் பாஸ் தரவே 2 நாட்கள் ஆகிவிட்டன. அது கூட பரவாயில்லை. 9 மணிக்குதான் உள்ளே வரணுமாம். 5 மணிக்கு வெளியே போய்விடணுமாம். எங்கள் டெக்னீஷியன்களுக்கோ 5 மணிக்கு மேலேதான் வேலையில் சூடுபிடிக்கவே செய்யும். உள்ளே வந்தாலாவது வேலை பார்க்கலாம் என்று நினைக்கிறீர்களா? அதுதான் இல்லை. இவ்வொரு நான்கு மணி நேரத்துக்கும் ஒருமுறை வேலைக்கான அனுமதிச்சீட்டைப் புதுப்பிக்கவேண்டுமாம். பாதுகாப்புக் காரணங்கள். அதாவது ஒரு நாளில் இரண்டுமுறை அதற்கான அலுவலரைத் தேடியலைய வேண்டும். இதற்கிடையே வாயில், அலுவலகம், வேலை நடக்கும் இடம், கேண்டீன் இவற்றுக்கிடையே கிலோமீட்டர்களில் உள்ள தூரத்தை நடந்தே கடக்கவேண்டும். (பொதுவாக எண்ணை சுத்திகரிப்பு ஆலைகள், இரும்பு உருக்காலைகள் இத்தனை விஸ்தாரமாகத்தான் இருக்கும்). இவற்றுக்கிடையே வேலை செய்ய ஏதாவது நேரம் இருக்கும் என்கிறீர்கள்.? அதுவும் சில வேலைகள் தொடர்ச்சியாக செய்யப்படாவிட்டால், அதற்கான ஆயத்தப்பணிகளை மீண்டும் மீண்டும் செய்யவேண்டியதிருக்கும். விளைவு, எங்கள் இயல்பான வேகத்தில் செய்தால் கூட சுத்தமாக 10 நாட்களுக்குள் முடிந்திருக்கவேண்டிய வேலை, இன்னும் போய்க்கொண்டேயிருக்கிறது 20 நாட்களைக் கடந்து.. வேலைதான் இன்னும் 50 சதவீதம் கூட முடிந்தபாடில்லை.
அவனுங்களுக்குத் தேவைன்னா உளுக்கெடுத்து உப்பு வைச்சு வேலை வாங்கிர்றானுங்க, இல்லைன்னா கருவாடா காயவிட்டுர்றானுங்க.. முடியல!
அதிகபட்சம் இரண்டு வாரங்கள் என்று வீட்டில் ரமாவிடம் அனுமதி வாங்கியிருந்தேன்.
’எனக்கு மட்டும் ஏன்யா இப்படியெல்லாம் பிராஜக்ட் மாட்டுது, பொண்டாட்டி திட்டுறா. முடியல..’ என்று நண்பரிடம் பொலம்பிக்கொண்டிருந்தேன்.
அவர், ‘பொண்டாட்டி மட்டும்தானே திட்டுறா. கூடவே ஏன் இன்னும் வேலை முடியலைனு உங்க ஆபீஸும், இத்தன நாளா உள்ள என்ன பண்ணிகிட்டிருக்கே, எப்பய்யா வேலைய முடிப்பேனு கஸ்டமரும் சேர்ந்து திட்டறதுக்கு இது மட்டும்னா பரவால்லைதானே, சந்தோசப் பட்டுக்குங்க..’ என்றார்.
அப்போதுதான் உறைத்தது மண்டைக்கு, அந்த இரண்டும் கூட இன்னும் ஓரிரு நாட்களில் துவங்கப்போகிறது என.!
*