ஹாலிவுட் படங்கள் பார்க்கத்துவங்கிய காலத்திலெல்லாம் எல்லாப் படங்களும் பிரமிப்பாக இருக்கும். 1999ல் சென்னைக்கு வந்து, பின் தொடர்ந்த சில வருடங்களில், சம்பாதித்த கொஞ்ச பணத்தையும் ஹாலிவுட் படங்கள் பார்த்தே கரைத்திருக்கிறேன். நிறுத்தி நிதானமாக ரசிக்க, சப்-டைட்டில் வைத்துக்கொண்டு புரிதலோட பார்க்க டிவிடி கிடையாது, நினைத்த உடன் டவுன்லோட் பண்ணிப் பார்க்க டோரண்ட் கிடையாது. எல்லாம் தியேட்டர்தான். புரிந்தாலும், புரியாவிட்டாலும், பிடித்தாலும், பிடிக்காவிட்டாலும் அவ்வளவுதான். சிக்ஸ்த் சென்ஸ், வெர்டிகல் லிமிட், தி மம்மி, மேட்ரிக்ஸ், க்ளாடியேட்டர், எக்ஸ்-மென் போன்ற படங்கள் எல்லாம் அந்தச் சமயங்களில் பார்த்த மறக்க முடியாத படங்கள்தான்.
சென்னை வந்ததே ஒரு துணிச்சலான காரியம் எனக்கு. இந்த அழகில் வந்த புதிதில், தேவி தியேட்டரில்தான் ஸ்பீஸிஸ் (எந்த பாகம்னு ஞாபகம் இல்லை) படம் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை. தேவி தியேட்டரில் அதுவரை படம் பார்த்ததில்லை. நான் அடம்பிடிக்க, ரூம் மேட்ஸ் ஒருவரும் உடன் வர ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. தன்னந்தனியாக சென்று மாலைக் காட்சி பார்த்துவிட்டு, அதுவும் 70எம்.எம்மில் பார்த்த வியப்பில் திறந்த வாய்மூடாமல் அறைக்குத் திரும்பினேன். வழியை மறந்துவிடாமல் இரவு பத்திரமாக ஜாஃபர்கான்பேட்டையில் இருந்த ரூமுக்கு வந்து சேர்ந்ததெல்லாம் சாதனையாக்கும்!
வருடங்கள் செல்லச்செல்ல, அதுவும் இந்த டிவிடி வந்த பின்பு சகட்டுமேனிக்கு ஆசைப்பட்ட ஹாலிவுட் படங்களையெல்லாம் பார்க்கத்துவங்கினேன். அதுவும் போதாமல், டோரண்ட் வந்த பிறகு கெசபலான்கா, கிங்காங் (1933) வரைக்கும் பின்னோக்கிச் சென்றும் பார்த்தாயிற்று. முக்கியமான படம் என்று யாராவது சொன்னால்- பஸ்ஸில் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருப்பவர் முதலாக- சொன்னா போதும், உடனே போடு டவுன்லோடை என்று ஆகிவிட்டது. என்ன.. கொஞ்சம் இலக்கியம் தூக்கலாக இருக்கும் படங்கள்தான் கொட்டாவி வரவைத்தன, அதனால் அப்படியான படங்கள் இருக்கும் பக்கம் மட்டும் போவதில்லை. மற்றபடி வியப்பெல்லாம் போய் ஒரு கட்டத்தில், ’யாரப்பா டைரக்டர்? கேமரூனா! நல்லா எடுப்பானே பையன், அவன் படம்னா தியேட்டருக்குதான் போகணும்’ என்கிற லெவலுக்கு வந்தாச்சு.
எல்லா இடங்களிலும் நம்மை மாதிரி மனிதர்கள்தானே இருக்கிறார்கள்.. ’போடுறா மொக்கையனு.. அங்கேயும் 2 விஜய், 4 பேரரசு, 8 சற்குணம்னு இருக்கத்தானே செய்வாங்க’ என்பது பின்னர்தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தெரிய ஆரம்பித்தது. வேறென்ன.. அனுபவம்தான். அதன் பின்பு கொஞ்சம் செக் பண்ணிவிட்டு, படம் பார்க்கும் வழக்கம் வந்தது. ஆனாலும் முன்பு போல பிரமிப்பூட்டும் படங்களைக் காண்பது என்பது மிக அரிதான ஒன்றுதான்!!
கிராவிடி பிரமிப்பூட்டும் ஒரு படம்!
![]()
நல்ல இயக்குனர்கள், குழுக்கள் ஒன்று சேரும் போது, டெக்னாலஜி, செய்நேர்த்தி ஆகியன உச்சம் தொடுகின்றன. அதையெல்லாம் விளக்க முடியாது. விளக்குவதற்கும் கொஞ்சம் விவரம் வேண்டுமே.. அதோடு விளக்குவதெல்லாம் போதாது, இந்தப் படத்தைப் பொறுத்தவரை இது அனுபவிக்கப்பட வேண்டிய விஷயம். சர்வதேச விண்வெளிக்கூடத்தில் நிகழும் ஒரு நிகழ்வையும், அதைத் தொடரும் சிக்கல்களுமே கதை. இவை படமாக்கப்பட்ட விதமெல்லாம் நிச்சயம் அந்தத் துறை சார்ந்த டெக்னீஷியன்களையே (அதாவது கலை ரசனை கொண்டவர்களை மட்டும்) வியக்கச்செய்யும் என்பதில் ஐயமில்லை. கதைக் களத்துக்கே நம்மைக் கொண்டு செல்லும் 3டி நுட்பம் இந்தப் படத்திற்கு சாலவும் பொருத்தமானது.
ஸ்பேஸில் மிதந்து கொண்டிருக்கும் ஒரே ஒரு பிரதான கதாப்பாத்திரம், அதன் கூடவே தத்தளிக்கும் நாம். பூமி எத்தனை அரிய ஒரு வாழிடம் இந்த மனிதர்களுக்கு என்பது மண்டைக்கு உறைக்கிறது.
டிஸம்பரில் இங்கிருக்கும் டெல்லிக்கு சென்றால் கூட குளிரில் விரைத்துக்கொண்டு காது அடைத்துக்கொள்ளும் போது, போதும்டா சாமீ, எப்போது போவோம் ஊருக்கு? ஒரு ஐந்து நிமிடம் கிடைக்காதா எனது சொந்த ஊரின் காற்று என்று ஆகிவிடும். சமயங்களில் நேரும் தனிமை என்பது நமக்குள் பல்வேறு சிந்தனைகளை ஏற்படுத்தும். ஆழ்கடல் நீச்சல், நம் புவியை நீங்கிச்செல்லும் உணர்வை ஏற்படுத்தி, நமது அற்ப நிலையை உணர்த்தும் என்பார்கள். அதைப்போல பன்மடங்கு இந்த விண்வெளி ஏற்படுத்தும் என்பதை உணரமுடிகிறது. ஆனால், இதெல்லாம் புரிந்தும் கூடத்தான் இத்தனைப் போராட்டங்கள், சல்லித்தனங்கள் நம்மிடையே! இன்னும் இன்னுமென.. நிலவைத் தொடட்டுமா, செவ்வாய்க்குச் செல்லட்டுமா என விண்ணைத் தொடுகிறது மனிதனின் ஆசை!
நம் இருப்பிடத்தின் அரிதான தன்மையை, சக மனிதனின் அரிதான தன்மையை உணரச்செய்யும் ஒரு அற்புதமான படமாக மலர்ந்திருக்கிறது கிராவிடி! அதுவும் அந்த கிளைமாக்ஸ், முத்தாய்ப்பு!
![]()
இறுதியாக ஒன்று. அந்த பிரதான கதாபாத்திரத்தில் தோன்றும் சாண்ட்ரா புல்லக். இத்தனைப் பெரிய கதையை, கதாபாத்திரத்தைத் தாங்கி, மிளிரச் செய்யவேண்டுமானால் அதற்கு எத்தகைய திறனும், அனுபவமும் வேண்டும்.!? ஸ்பீட் படம் பார்த்ததிலிருந்து சாண்ட்ராவின் ரசிகன் நான். பெயரை நினைவில் கொள்ளுமளவு நான் ரசித்த முதல் ஹாலிவுட் நடிகை இவர். கொஞ்சம் ஆண்மை கலந்த சாண்ட்ரா, ஹிலாரி ஸ்வாங்க், ஏஞ்சலினா ஜோலி, மிஷெல் ரோட்ரிகெஸ் போன்றோர் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானவர்கள். சாண்ட்ராவின் திரைவாழ்வின் மிக முக்கியமான படம் இந்த கிராவிடி! தவற விடாதீர்கள் என்ற வழக்கமான சொல்லாடல் மிகக்குறைவு இந்தப் படத்துக்கு!
சென்னை வந்ததே ஒரு துணிச்சலான காரியம் எனக்கு. இந்த அழகில் வந்த புதிதில், தேவி தியேட்டரில்தான் ஸ்பீஸிஸ் (எந்த பாகம்னு ஞாபகம் இல்லை) படம் பார்க்க வேண்டும் என்ற ஆசை. தேவி தியேட்டரில் அதுவரை படம் பார்த்ததில்லை. நான் அடம்பிடிக்க, ரூம் மேட்ஸ் ஒருவரும் உடன் வர ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. தன்னந்தனியாக சென்று மாலைக் காட்சி பார்த்துவிட்டு, அதுவும் 70எம்.எம்மில் பார்த்த வியப்பில் திறந்த வாய்மூடாமல் அறைக்குத் திரும்பினேன். வழியை மறந்துவிடாமல் இரவு பத்திரமாக ஜாஃபர்கான்பேட்டையில் இருந்த ரூமுக்கு வந்து சேர்ந்ததெல்லாம் சாதனையாக்கும்!
வருடங்கள் செல்லச்செல்ல, அதுவும் இந்த டிவிடி வந்த பின்பு சகட்டுமேனிக்கு ஆசைப்பட்ட ஹாலிவுட் படங்களையெல்லாம் பார்க்கத்துவங்கினேன். அதுவும் போதாமல், டோரண்ட் வந்த பிறகு கெசபலான்கா, கிங்காங் (1933) வரைக்கும் பின்னோக்கிச் சென்றும் பார்த்தாயிற்று. முக்கியமான படம் என்று யாராவது சொன்னால்- பஸ்ஸில் பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருப்பவர் முதலாக- சொன்னா போதும், உடனே போடு டவுன்லோடை என்று ஆகிவிட்டது. என்ன.. கொஞ்சம் இலக்கியம் தூக்கலாக இருக்கும் படங்கள்தான் கொட்டாவி வரவைத்தன, அதனால் அப்படியான படங்கள் இருக்கும் பக்கம் மட்டும் போவதில்லை. மற்றபடி வியப்பெல்லாம் போய் ஒரு கட்டத்தில், ’யாரப்பா டைரக்டர்? கேமரூனா! நல்லா எடுப்பானே பையன், அவன் படம்னா தியேட்டருக்குதான் போகணும்’ என்கிற லெவலுக்கு வந்தாச்சு.
எல்லா இடங்களிலும் நம்மை மாதிரி மனிதர்கள்தானே இருக்கிறார்கள்.. ’போடுறா மொக்கையனு.. அங்கேயும் 2 விஜய், 4 பேரரசு, 8 சற்குணம்னு இருக்கத்தானே செய்வாங்க’ என்பது பின்னர்தான் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தெரிய ஆரம்பித்தது. வேறென்ன.. அனுபவம்தான். அதன் பின்பு கொஞ்சம் செக் பண்ணிவிட்டு, படம் பார்க்கும் வழக்கம் வந்தது. ஆனாலும் முன்பு போல பிரமிப்பூட்டும் படங்களைக் காண்பது என்பது மிக அரிதான ஒன்றுதான்!!
கிராவிடி பிரமிப்பூட்டும் ஒரு படம்!
நல்ல இயக்குனர்கள், குழுக்கள் ஒன்று சேரும் போது, டெக்னாலஜி, செய்நேர்த்தி ஆகியன உச்சம் தொடுகின்றன. அதையெல்லாம் விளக்க முடியாது. விளக்குவதற்கும் கொஞ்சம் விவரம் வேண்டுமே.. அதோடு விளக்குவதெல்லாம் போதாது, இந்தப் படத்தைப் பொறுத்தவரை இது அனுபவிக்கப்பட வேண்டிய விஷயம். சர்வதேச விண்வெளிக்கூடத்தில் நிகழும் ஒரு நிகழ்வையும், அதைத் தொடரும் சிக்கல்களுமே கதை. இவை படமாக்கப்பட்ட விதமெல்லாம் நிச்சயம் அந்தத் துறை சார்ந்த டெக்னீஷியன்களையே (அதாவது கலை ரசனை கொண்டவர்களை மட்டும்) வியக்கச்செய்யும் என்பதில் ஐயமில்லை. கதைக் களத்துக்கே நம்மைக் கொண்டு செல்லும் 3டி நுட்பம் இந்தப் படத்திற்கு சாலவும் பொருத்தமானது.
ஸ்பேஸில் மிதந்து கொண்டிருக்கும் ஒரே ஒரு பிரதான கதாப்பாத்திரம், அதன் கூடவே தத்தளிக்கும் நாம். பூமி எத்தனை அரிய ஒரு வாழிடம் இந்த மனிதர்களுக்கு என்பது மண்டைக்கு உறைக்கிறது.
டிஸம்பரில் இங்கிருக்கும் டெல்லிக்கு சென்றால் கூட குளிரில் விரைத்துக்கொண்டு காது அடைத்துக்கொள்ளும் போது, போதும்டா சாமீ, எப்போது போவோம் ஊருக்கு? ஒரு ஐந்து நிமிடம் கிடைக்காதா எனது சொந்த ஊரின் காற்று என்று ஆகிவிடும். சமயங்களில் நேரும் தனிமை என்பது நமக்குள் பல்வேறு சிந்தனைகளை ஏற்படுத்தும். ஆழ்கடல் நீச்சல், நம் புவியை நீங்கிச்செல்லும் உணர்வை ஏற்படுத்தி, நமது அற்ப நிலையை உணர்த்தும் என்பார்கள். அதைப்போல பன்மடங்கு இந்த விண்வெளி ஏற்படுத்தும் என்பதை உணரமுடிகிறது. ஆனால், இதெல்லாம் புரிந்தும் கூடத்தான் இத்தனைப் போராட்டங்கள், சல்லித்தனங்கள் நம்மிடையே! இன்னும் இன்னுமென.. நிலவைத் தொடட்டுமா, செவ்வாய்க்குச் செல்லட்டுமா என விண்ணைத் தொடுகிறது மனிதனின் ஆசை!
நம் இருப்பிடத்தின் அரிதான தன்மையை, சக மனிதனின் அரிதான தன்மையை உணரச்செய்யும் ஒரு அற்புதமான படமாக மலர்ந்திருக்கிறது கிராவிடி! அதுவும் அந்த கிளைமாக்ஸ், முத்தாய்ப்பு!
இறுதியாக ஒன்று. அந்த பிரதான கதாபாத்திரத்தில் தோன்றும் சாண்ட்ரா புல்லக். இத்தனைப் பெரிய கதையை, கதாபாத்திரத்தைத் தாங்கி, மிளிரச் செய்யவேண்டுமானால் அதற்கு எத்தகைய திறனும், அனுபவமும் வேண்டும்.!? ஸ்பீட் படம் பார்த்ததிலிருந்து சாண்ட்ராவின் ரசிகன் நான். பெயரை நினைவில் கொள்ளுமளவு நான் ரசித்த முதல் ஹாலிவுட் நடிகை இவர். கொஞ்சம் ஆண்மை கலந்த சாண்ட்ரா, ஹிலாரி ஸ்வாங்க், ஏஞ்சலினா ஜோலி, மிஷெல் ரோட்ரிகெஸ் போன்றோர் எனக்கு மிகவும் பிடித்தமானவர்கள். சாண்ட்ராவின் திரைவாழ்வின் மிக முக்கியமான படம் இந்த கிராவிடி! தவற விடாதீர்கள் என்ற வழக்கமான சொல்லாடல் மிகக்குறைவு இந்தப் படத்துக்கு!