(பகுதி -3)
.
(முற்றும்)
பெங்களூர். ஒயிட்ஃபீல்ட். ஹோட்டல் கிராண்ட்.
ஷெரீன், இளநீல நிற பஞ்சுப்பொதி போன்ற சல்வார் கம்மீஸில், அந்த ஹோட்டலின் முதல் தளத்திலிருந்த ரெஸ்டாரெண்டில் அமர்ந்து காலையுணவை சாப்பிட்டுக்கொண்டிருந்தாள். காலை மணி 8.40. இன்று பகல் முழுதும் ஓய்வுதான். நாளை காலை கான்பரன்ஸ், அதைத்தொடர்ந்து நாளை மாலைதான் கொல்கத்தாவுக்கு ப்ளைட். விஜய் இன்று மாலை 5 மணிக்குத்தான் வருகிறான். அதுவரை எங்காவது வெளியே போய்வரலாமென்றால் முடியாது. கையை வைத்துக்கொண்டு சும்மா இருக்காமல் டிவிட்டரில் பெங்களூர் வருகையை பொதுவில் சொன்னாலும் சொன்னோம்..
நேற்றிலிருந்து இதுவரை 8 போன்கால்கள்.
யாரையெல்லாம் இன்று சந்திக்கலாம் என்று ஒப்புக்கொண்டிருக்கிறோம் என்று போனைத் திறந்து பார்க்கத்துவங்கினாள். பாதிக்குப் பாதி ஜொள்ளுப்பார்ட்டிகள். அத்தனை பேரையும் 5 மணிக்கு முன்னதாக அனுப்பிவிட்டால் விஜயோடு நேரம் ஸ்பெண்ட் பண்ண வசதியாக இருக்கும் என்று அவள் எண்ணிக்கொண்டிருக்கும்போதே போன் சிணுங்கியது..
‘நீயில்லாது ஏதுமில்லை என்ற உண்மையை, உன் இன்மை இதயம் வலிக்கச் சொல்லிகொண்டிருக்கிறது’ என்றது விஜயின் எஸ்.எம்.எஸ்.
’இவன் ஒருத்தன், ஃபீலிங்க்ஸ் ஆஃப் இண்டியா..’ என்று ஒரு கணம் தோன்றினாலும் அவள் முகத்தில் ஒரு உற்சாகப்புன்னகை எழுந்தது.
*
ஜீடி கண் விழித்த போது மணி மதியம் 12ஐத் தொட்டிருந்தது. பக்கத்தில் இன்னும் குறட்டை விட்டுத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தான் பிரசாத். பிரசாத் கொஞ்சம் தாட்டியான உருவம், புரியறா மாதிரி சொல்லணும்னா ரெண்டு ஜீடி சைஸ்னு சொல்லலாம்.
“இந்த மூட்டையை உருட்டி பக்கத்து ரூமுல கொண்டு போய்த் தள்றதுதானே.. பைக் சைலன்ஸர் மாதிரி என்னா சத்தம்?”
“கிச்சான் மாதிரி இருந்துகிட்டு நீ உடுற குறட்டைக்கு பெங்களூரே முழிச்சுக்கும் போல இருக்கு. நீ அவனைச் சொல்றியா?” சுகுமார்.
கிஷோரும், சுகுமாரும் குளித்துக் கிளம்பியிருந்தனர். சண்முகம் பொறுப்பாக வந்திருந்த விருந்தினர்களுக்கு மதிய உணவையாவது ஏற்பாடு செய்வோம் என்று சமையலில் இறங்கியிருந்தான். விஜய் எப்போது எழுந்தானோ தெரியாது, லாப்டாப்பில் எதையோ நோண்டிக்கொண்டிருந்தான்.
பியர் மட்டுமே அருந்தும் சைவ பட்சிணியான அலிஃப் மட்டும் ஃப்ரெஷ்ஷாக ரெடியாகியிருந்தான். அலிஃபுக்கு சாப்பாட்டில் நல்ல ஆர்வம். போலவே சமைப்பதிலும். அலிஃபின் ஏற்பாட்டின் பேரிலேயே கடைக்குப் போய் ஏதேனும் வாங்கிவர கிளம்பிய சண்முகத்தை நிறுத்தி, வீட்டிலேயே சமையல் ஆரம்பிக்கப்பட்டிருந்தது. அவனது மேற்பார்வையிலேயே சண்முகம் சமையல் செய்துகொண்டிருந்தான்.
“என்னாங்கடா டேய்? டூர்க்கு வந்த இடத்திலாவது நல்ல சாப்பாடு ஹோட்டல்ல வாங்கிக்குடுங்கடா.. இங்க வந்தும் சட்டிப் பானையை உருட்டிகிட்டு கிடக்குறானுக?” ஜீடி.
லாப்டாப்பைப் பார்த்து விஜய் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான்.
“இன்னா மச்சி?”
“நேற்று நைட்டு லைஃப் டைம் காமெடிண்ணா. இந்த ட்ரிப்போட ஹீரோ சண்முகம்தான். நேத்து நைட்டு பால்கனியில கையை குவிச்சு குவிச்சு கிக்குல அவரோட பழைய லவ்வர் கதையை சொன்ன அழகு இருக்கே..” அடக்கமுடியாமல் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். நேற்றைய கூத்தின் சுவாரசியமான பகுதிகளை விடியோவாக அவனது ஐபோனில் எடுத்திருந்த கிளிப்பிங்க்ஸை லாப்டாப்பில் ஏற்றிப் போட்டுப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
”ஆமா, மச்சி..” சத்தமான சிரிப்போடு கிஷோர் விடியோவைப் பார்க்க அவனருகே போக ஜீடியும் தவழ்ந்தவாறே சென்றான்.
“அதை விடியோ வேற எடுத்தீங்களாடா? ஏண்டா மானத்தை வாங்குறீங்க.. ஃபேஸ்புக்குல போட்டுக்கீட்டுத் தொலைச்சிறப்போறீங்க” சிரித்துக்கொண்டே சண்முகம் கிச்சனுக்குள் ஏதோ செய்துகொண்டிருந்தான்.
அலிஃப், “அதெல்லாம் சரி, இன்னும் அரைமணிக்குள்ள சாப்பாடு ரெடியாகிடும். அப்பால என்ன பண்றது? எங்க போகலாம். இன்னும் பாதி பேரு ரெடியாவலை”
“எங்க போவச்சொல்ற? சாப்டுட்டு, வெளிய போவாதவன்லாம் இன்னொரு ரவுண்டு அடிப்போம். வெளியே போறவனுங்க போயிட்டு வரட்டும். அதான் 8 மணிக்கு வந்துருவானுகல்ல.. வந்தவுடனே நேத்திக்கு மாதிரி கண்டினியூ பண்ணுவோம்..”
“தண்ணியடிக்கணும் சரி, அதுக்காக பகல்லயும் அதே பொழப்பா இருக்கணுமாடா? கிஷோர், சுகு ஒரு கார்ல போறானுக. விஜய் ஒரு காரை எடுத்துகிட்டு போறான். சண்முகம் அவங்க ஆண்டி வீட்டு பங்ஷனுக்கு அவன் கார்ல போறான். எனக்கு போரடிக்குது, நானும் அவனோட போயிட்டு வர்றேன்.. நீங்க ரெண்டு பேர் மட்டும் இங்கயே கிடங்க..”
அலிஃப் அவனோடு வருவதாய் பிளான் செய்வதை கேட்டு சண்முகத்தின் முகம் கொஞ்சம் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்தது.
“என்றா.. உனக்கு ஓகேதானே..?” என்று சண்முகத்தை நோக்கி அலிஃப் கேட்க, யோசனையோடே, தோள்களை குலுக்கி ”ஓகே” என்றான்.
ஜீடி, அவசரமாக பிரசாத்தை வயிற்றைப் பிடித்து உலுக்கி எழுப்பி, “மாமா, எந்திருங்க.. எந்திருங்க.. இவனுக எல்லோரும் நம்ப 2 பேரை மட்டும் விட்டுட்டு வெளிய போக திட்டம் போடுறானுக..சீக்கிரம்!!”
மெதுவாக எழுந்த பிரசாத், “போணும்னா போய்த் தொலையட்டுமே.. நாம சாப்டுட்டு இன்னொரு ரவுண்டு தூங்குவோம்..”
“இவனுங்க வர லேட்டாச்சுன்னா என்ன பண்றது? உங்க மூஞ்சியவே எவ்ளோ நேரம் மாமா பாத்துகினு இருக்குறது? எந்திருச்சு கிளம்புங்க, 3 கார்ல ஒண்ணுல நாமளும் ஏறிகிடலாம். அப்போதான் சீக்கிரமா இவனுகளை பத்திக் கொண்டுவரமுடியும்.”
“இன்னமும் மாடு பத்துற பழக்கம் போவுதா பாரு இவருக்கு?”
“ஆமாடா, உங்களோட குப்பை கொட்டுறதுக்கு மாடு மேய்க்கவே போயிரலாம்..”
அடுத்த சற்று நேரத்துக்கெல்லாம் ஒவ்வொருத்தராக கிளம்ப, சாப்பாட்டையும் முடித்துக்கொண்டு முதல் காரில் கிஷோரும், சுகுவும் எங்கோ கிளம்பிச் சென்றார்கள். அடுத்து இன்னொரு கார் கிளம்பத் தயாரானது. அதில் சண்முகமும், அலிஃபும்.
”ஆமா, சாய்ங்காலம்னு சொல்லிட்டு இவ்வளவு சீக்கிரமா கிளம்புறானுகளே இவனுக..” என்று புலம்பிக்கொண்டே ஜீடி, பிரசாதிடம், “மாமா இவனுக வண்டியில போறதா? இல்லைன்னா விஜய் வண்டியில போறதா? சொல்லுங்க.. விஜி, நீ எத்தனை மணிக்கு போகணும்?”
“எனக்கு 5 மணிக்குதாண்ணா.. நீங்க 2 பேரும் எதுக்கும் சண்முகம் வண்டியிலயே போங்க..”
“ஆமா, இவன் எதுக்கு மச்சி நம்பளை கழட்டி விடுறதிலேயே குறியா இருக்கான்? டேய் மருவாதியா உண்மையைச் சொல்லு. 6 மணிக்கு மேல அப்படி என்ன கிளையண்ட் மீட்டிங்?”
“அட, நிஜமாத்தான்ங்க.. ப்ளேஸ்மென்ட் சம்பந்தமா முக்கியமான மீட்டிங். என்னோட வந்தா போரடிக்கும். அவங்களாவது ஃபங்ஷனுக்கு போறாங்க.. உங்களுக்கும் டைம் பாஸாகும்ல..”
”எனக்கென்னவோ சந்தேகமாவே இருக்கே..” பிரசாத் முனகியவாறே சண்முகம் வண்டியில் ஏற, பிரசாத், சண்முகம், ஜீடி, அலிஃப் என நால்வரோடு அந்த வண்டி கிருஷ்ணராஜாபுரத்தை நோக்கி கிளம்பியது.
“சாவியை மாடி வீட்ல குடுத்துடு.. யார் முதல்ல வந்தாலும் வாங்கிக்கலாம்” என்று விஜயை நோக்கி சொல்லிவிட்டு வண்டியை கிளப்பினான் சண்முகம்.
அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் அவனது உறவினர் வீட்டை அடைந்தது கார். மொத்தமாகவே ஒரு நான்கைந்து பேர்தான் இருந்தனர். யாரோ ஒரு குழந்தைக்கு பிறந்த நாள் போலும். இவர்கள் நால்வரும் போனதும்தான் ஒரு பங்க்ஷன் போன்ற சூழலே தோன்றியது. ஒரு குழந்தையின் கன்னத்தைக்கிள்ளிக் கொஞ்சிவிட்டு, ஒரு கார் பொம்மைப் பார்சலைக் கொடுத்தான் சண்முகம். எதிர்பார்த்தது போலலல்லால் அரைமணிக்குள்ளாகவே சண்முகத்தால் கிளம்பமுடிந்தது. கிளம்பினர். சண்முகத்தின் முகம் சுரத்தே இல்லாமல் இருந்தது.
அலிஃபும், சண்முகமும் ஏதோ கிசுகிசுப்பாக பேசிக்கொண்டனர்.
“ஏண்டா இஞ்சி தின்ன குரங்கு மாதிரி இருக்கே..?”
“ஒண்ணுமில்ல மச்சி..” சண்முகம்.
“சரி, மணி நாலுதான் ஆவுது. அடுத்து எங்க போறது? பேசாம கிஷோர் எங்க போயிருக்கானுங்கன்னு கேட்டுட்டு அங்க போயிட்டு ஒண்ணா ரிடர்ன் ஆயிடலாமா?” அலிஃப்.
அலிஃப் போனை எடுத்து கிஷோரை அழைக்க போன் கட்டானது. பின்னர் சுகுமாரை அழைத்தான்.
“எங்கடா இருக்கீங்க?”
“ஒயிட்ஃபீல்ட், ஹோட்டல் கிராண்ட். அவன் உள்ள போயிருக்கான், யாரையோ பார்க்க. நான் கார்ல இருக்கேன்..”
“ஓகே, நாங்களும் அங்க வர்றோம். ரிடர்ன் ஒண்ணாப்போயிடலாம்”
வண்டி ஒயிட்ஃபீல்டை நோக்கி கிளம்பியது.
*
சரியாக மணி 5 ஆகும் போது ஹோட்டல் கிராண்டில் முதல் தள ரெஸ்ட்ராண்டில் குழுமம் கூடியிருந்தது. பிரசாத், ஜீடி, சுகுமார், அலிஃப், சண்முகம், கிஷோர் என ஆறு பேரும் வலது புறத்திலிருந்த சிக்ஸ் ஸீட்டரில் நிறைந்திருந்தனர். கிஷோர் அதே ஹோட்டலில் தங்கியிருந்த அவன் பார்க்கவேண்டிய நபரை பார்த்துவிட்டு அவனும் பிறரோடு ரெஸ்ட்ராண்டுக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தான்.
”என்னடா.. அப்படி இப்படினு சொல்லிட்டு வேலை சீக்கிரமாவே முடிஞ்சு அசெம்பிளாயிட்டோமே. விஜி மட்டும் மிஸ்ஸிங்.. இங்கயே ஒரு ரவுண்டை போடுவோமா? இல்லை வீட்டுக்கேப் போலாமா?” பிரசாத்.
கிஷோரின் கண்கள் ரெஸ்டாரண்டை நோட்டமிட்டுக்கொண்டிருந்தது. அந்த ரெஸ்டாரெண்டின் இண்டீரியரே அதன் வசதியையும், செழிப்பையும் பறைசாற்றுவதாக இருந்தது. மெல்லிய நீல நிற ஒளி எங்கிருந்து வருகிறது என்பதே தெரியாமல் வியாபித்திருந்தது. அந்த பெரிய ஹாலின் பெரும்பாலான மேஜைகள் காலியாக இருந்தன. இவர்களுக்கு நேர் பின்புறம் இரண்டாவது மேஜையில் ஒரு பெண்கள் கூட்டம் அமர்ந்திருந்தது.
அதில் மையமாக ஹாலின் நீல நிறத்துக்கு ஒப்பாக நீல நிற சல்வாரில் ஷெரீன் அமர்ந்திருந்தாள். அவர்களின் கலகலப்பும், சிரிப்பும் இவர்களின் மேஜை வரை வந்தன.
“டேய் மானத்தை வாங்காதடா.. சைட் அடிக்கிற வயசா எருமை உனக்கு? இவன் பொண்டாட்டிக்கு போனைப் போடுங்கடா?”
“இல்ல மச்சி, அந்த ஃபிகரை எங்கயோ பாத்த மாதிரி இருக்குது, அதான் யோசிக்கிறேன்..”
“அழகா ஒரு ஃபிகரைப் பாத்துட்டா, உடனே யோசிக்க ஆரம்பிச்சிருவானே”
“இல்ல மச்சி”
“இருந்தாலும், அவ செமையாத்தான் இருக்கா.. அதுல ஒண்ணும் சந்தேகமில்ல”
“யோவ் மாமா, உன்னை யாராவது இப்போ சர்டிபிகேட் கேட்டாங்களா?”
“ஆங்.. ஞாபகம் வந்துடுச்சி. ஃபேஸ்புக்ல பாத்துருக்கேன். பேரு ஷெரின்னு நினைக்கிறேன்..”
“அத விடுங்கடா, எவனாவது ஆர்டர் பண்ணுங்கடா.. எனக்கு பிராண்டி”
“பொம்பளைங்க யாரு, ப்ரொபைல் போட்டோ ஒழுங்கா வைச்சிருக்கிறது? சும்மா ஒளறாத..”
“கூட இருக்குற ஃபிகருங்களையும் பாரேன். எப்பிடி இருக்குதுங்க, பெங்களூர்னா பெங்களூர்தான்..”
“இந்த இருட்டுக்குள்ள என்ன எளவு தெரியுது. லூசுப்பசங்க ஒரு டியூப் லைட்டை போட்டுத்தொலைக்கப்பிடாதா? பார்னா அது லைட்டு கம்மியாத்தான் இருக்கணும்னு எவன் கண்டுபிடிச்சான்?”
“சரி, நம்ப வேலையைப் பாப்போம்டா..”
“மாமா, எனக்கு ஃபிங்கர் பிஷ்.!”
“செமை ஃபிகர் மாமா..”
அடுத்த அரைமணி நேரத்தில் கலகலப்பும், சலசலப்புமாக இவர்கள் ரெண்டு ரவுண்டைக் கடந்திருக்க, ஷெரினின் மேஜையிலிருந்து அத்தனை பெண்களும் கிளம்பிக்கொண்டிருந்தனர்.
அவர்கள் சென்றதும் மேஜை மீண்டும் கிளீனாகிவிட ஷெரீன் மட்டும் அங்கேயே உட்கார்ந்திருந்தாள். அவள் காதில் போனில் மெல்லிய குரலில் யாருடனோ பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.
“யாருக்கோ அவ வெயிட் பண்றான்னு நினைக்கிறேன் மச்சி!” பிரசாத்.
பிரசாதின் வார்த்தைகளை உண்மையாக்கிக்கொண்டு அடுத்த சில நிமிடங்களிலெல்லாம் ஒரு இளைஞன் அவளுக்குப் பின்புறமாக வந்து தோளில் சில்மிஷம் செய்துவிட்டு அவளை ஆச்சரியப்படுத்தி முன்புறமாக வந்து அமர்ந்தான். அவளும் செல்லமாக கோபிப்பதைப்போல இருந்தது.
ஊம்ஹூம், கிஷோருக்கும், பிரசாத்துக்கும் முதுகைக்காட்டிக் கொண்டிருந்த அந்த இளைஞன் விஜய்தான் என்பதைக் கண்டுபிடிக்க முழுதாக ஒரு நிமிடம் கூட ஆகவில்லை.
“மாமா, மாட்டிகிட்டாண்டா மாப்ள.. போட்டுப் பிச்சிப்புடுவோம் வாங்க..” சுகுமார்.
“சங்கோஜப்படுத்தாதீங்கடா.. வீட்டுக்கு வந்த பிறகு மொத்தலாம், இப்ப விட்டுருங்க..” அலிஃப்.
“இவன் ஒரு நியாயஸ்தன். அடப் போடா.. நான் எவ்ளோ தடவை கேட்டேன். கல்லுளி மங்கன், எப்பிடி, கிளையண்ட் மீட்டிங்க்தான்னு ஒரே சாதனையா சாதிச்சிட்டான் பாத்தியா? உடக்கூடாதுடா அவனை..”
சுகுமார், கிஷோர், சண்முகம் என மூவரும் அந்த டேபிளை நோக்கிப் போய் அவன் முதுகுக்குப் பின்னால் நின்றனர். ஷெரீன் கேள்விக்குறியோடு அவர்களைப் பார்க்க, சற்றும் அவகாசம் கொடுக்காமல் ஒருவன் விஜயின் கண்களைப் பொத்த, மற்ற இருவரும் அவன் முதுகில் மொத்தினர். முதலில் அதிர்ச்சியும், ஆச்சரியமும், பின்னர் விவரம் தெரிந்து கொஞ்சம் வெட்கமுமாக பேச்சற்று நின்றுகொண்டிருந்தாள் ஷெரீன். அவள் வெட்கப்படுவதே அவளுக்கு ஆச்சரியம்தான். சற்று நேரத்துக்கெல்லாம் அவளே தன்னைக் கொஞ்சம் ஆசுவாசப்படுத்திக்கொண்டு இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பினாள்.
விஜய் ஒருவொருவராய் அறிமுகப்படுத்தினான் அவளுக்கு.
இரண்டு புறமும் பொய் சொல்லிவிட்டு வந்ததில் விஜய் கும்பலில் வசமாக சிக்கியிருந்தான். அத்தனை பேருக்கு முன்னால் “எங்கேடா ப்ளைட் டிக்கெட்? காண்பி..” என்று ஷெரீன் அவன் காலரைப் பிடித்தாள்.
“ஏண்டா, இவ்வளவு பெரிய விஷயத்தை மறைச்சே.. ராஸ்கல்?” அலிஃப்.
“வீட்ல பேசிட்டோம். எல்லோருக்கும் ஓகேதான். அடுத்த மாசம் என்கேஜ்மெண்ட். டேட் ஃபிக்ஸ் ஆனப்புறம் உங்க எல்லாத்துக்கும் சர்ப்ரைஸா சொல்லலாம்னு நினைச்சிகிட்டிருந்தேன்..”
அடுத்தவருக்குக் கேட்காமல் ஜீடி, பிரசாத்தின் காதில் முணுமுணுத்துக்கொண்டிருந்தான், “அதெப்பிடி மாமா, சுமாரா இருக்குற பசங்களுக்கெல்லாம் சூப்பரா பொண்டாட்டி கிடைக்கிறாங்க?”
“அது எனக்குத் தெரிஞ்சா, நான் ஏன் இப்படி உன்கூட சுத்திகிட்டு இருக்கப்போறேன்.. ஹும். நம்ப தலையெழுத்து” முனகிய பிரசாத் அலிஃபை நோக்கி,
“மதியானம் என்னத்தைடா சமைச்சீங்க? நெஞ்செரிச்சலா இருக்கு.. இங்க ஈனோ கிடைக்குமா கேளேன்..”
“எனக்கும் ஒண்ணு..” ஜீடி.
.
(முற்றும்)
